Binnen de muziek kun je strikt gesproken geen verdeling maken tussen uitsluitend goed of slecht. Wat de een als gemakzuchtig kenmerkt, ervaart een ander als gezocht, overdreven of tekort geschoten. Wanneer de artiest zijn ziel en zaligheid blootlegt, en de luisteraar herkent deze impulsen, dan kun je spreken van een match. Muziek is dan ook een mechanisme van herkenning, en of bevestiging. Er kan een mate van verwantschap ontstaan door de tekst, een opzwepende baspartij of een fijnzinnig gitaarspel. Gelukkig onderscheid de muziek zich wel in diverse categorieën, waardoor de liefhebber zich naar hartenlust kan storten op zijn favoriete genre. Mijn persoonlijke smaak flaneert tussen de folk, blues en alternatieve stromingen.

Andrew White zendt met zijn Walk in Light gevoelige signalen uit waardoor ik geraakt word. Zijn stijl is onmiskenbaar, en zijn boodschap is open en oprecht. De aantal nummers op Walk in Light (opgenomen in Chicago september 2008) gaan over het onderkennen, accepteren dat een relatie beëindigd is. Geen vrolijk gegeven, maar door de manier waarop Andrew deze scheiding verwerkt, wel eentje die veel sympathie bij mij afdwingt. Wanneer je de metaforische teksten in deze context plaatst, krijgt dit pijnlijke album onmiddellijk extra lading. Dit is de plaat van een man die een nieuwe weg inslaat op het menselijke vlak.

Ondertussen het 12de album van een man die sinds 8 jaar op Nova Scotia zijn nieuwe thuis vond, na zijn jeugd en een begincarrière in Nieuw Zeeland. Deze man staat weer op een kruispunt, zoals we dit allemaal hebben wanneer we met keuzes worden geconfronteerd. Hoe iemand daarmee omgaat, verschilt van persoon tot persoon. Of ik de muziek op Walk in Light als therapeutisch moet betitelen gaat wellicht iets te ver, duidelijk is wel dat er zoiets bestaat als: “Extacy in Pain”. Een gevoelsmens uit zich door zijn snaren te beroeren, in een sfeer niet vaag herinneringen oproept aan de oeuvres van Christy Moore en John Martyn. Zelfs de naam van Nick Drake komt naar boven bij nummers als The Road en After the Dark (comes the Light). De albums die hieraan vooraf gingen ken ik niet, maar deze is meer dan de moeite van het aandachtig beluisteren waard.